امروزه سازمان‌ها دانش را از مهم‌ترین و کلیدی‌ترین منابع خود به شمار می‌آورند که موجب ایجاد مزیت رقابتی پایدار می‌شود. در بین فرآیندهای مربوط به مدیریت دانش، همواره اشتراک دانش از چالش‌برانگیزترین بخش‌ها بوده است و علت اصلی آن را می تواند در این جمله خلاصه کرد که اشتراک دانش ذاتاً امری داوطلبانه است و وادار کردن افراد به اشتراک دانش معمولاً جواب نمی دهد. در این مقاله به بررسی دلایل عدم اشتراک دانش توسط کارکنان پرداخته شده و نهایتاً نوع انگیزش کارکنان و چگونگی طراحی مشاغل توسط مدیران از عوامل موثر بر تقویت اشتراک دانش کارکنان برشمرده شده‌است.