یکی از اهداف ارائه ی بازخور تسریع یادگیری افراد است و کمک به توسعه ی آنها در حوزه هایی که نقص دارند. ولی پژوهش های انجام شده نشان می دهد که تمرکز بر روی نقاط ضعف باعث فعال شدن سیستم عصبی سمپاتیک می شود که انسان را در شرایط جنگ یا گریز قرار می دهد، شرایطی که تقریبا باعث خاموش شدن همه ی قسمت های مغز می شود به جز قسمت هایی که برای بقاء ضروری هستند.

اولین مشکل درباره بازخورد این است که انسان ارزیاب غیرقابل اعتمادی از دیگران است. در طول چهل سال گذشته روانشناسان در مطالعات روان سنجی متعدد نشان دادند که افراد نمیتوانند تعریفی عینی و پایدار از کیفیت های انتزاعی، مانند هوش کسب و کار یا قاطعیت، در ذهن خود داشته باشند،‌ و سپس فرد دیگر را بدرستی بر اساس آن ارزیابی کنند.

تصور عمومی بر این است که ارائه بازخور در محیط کار می تواند روش خوبی برای یادگیری و توسعه کارکنان باشد و در این زمینه پیش فرض هایی وجود دارد که قالبا درست نیستند. متاسفانه این پیش فرض های نادرست، بعنوان پایه هایی برای طراحی سیستم های ارائه بازخور در نظر گرفته می شوند. در این مقاله نویسنده به شفاف سازی این پیش فرض های نادرست پرداخته است.